„Właśnie dziś,właśnie teraz” Karolina Wilczyńska. Szczerze i prawdziwie. Niezwykła zaleta tej historii to właśnie prawda ;)

„Właśnie dziś,właśnie teraz” Karolina Wilczyńska

Wydawnictwo: Czwarta strona

Gatunek: Obyczajowa / romans

Liczba stron: 328

„Bo życie toczy się właśnie dziś,właśnie teraz”. Historia,którą stworzyła Karolina Wilczyńska zna każdy z nas. Mam pewność,że każdy odnajdzie chociaż jeden element w tej powieści,który przywoła wspomnienia,doświadczenia lub znane nam historie naszych bliskich, znajomych,znajomych znajomych...

Początek książki rozbawił mnie i przywołał wspomnienia setek filmików z internetu pod tytułem „Polowanie na crocsy” tudzież „Polowanie na karpia” ;) Myślę,że wszyscy wiemy jak wyglądają promocje w supermarketach na które ludzie biegną jakby rozdawano coś za darmo. To nigdy nie jest za darmo,zawsze jest ukryty jakiś haczyk ;) Ale nikt nie zwraca uwagi na manipulację jaką stosują marketingowcy wobec nas. Liczy się wielki napis – 50%. Taki tekst potrafi ściągnąć z łóżka o szóstej rano największych śpiochów i zmotywować do walki. Bo jak inaczej nazwać sceny z wyżej wymienionych filmów puszczanych w Internecie?

Takim akcentem zaczynamy przygodę z autorką. Poznajemy bohaterów książki ,ale jeszcze nie mamy pewności kto z nami zostanie na dłużej. Autorka kreśli postacie powoli, nieśpiesznie i nie zdradza zbyt szybko z kim przyjdzie nam poznać się na dalszych stronach.

Pomimo początkowego rozbawienia ta książka nie ma w sobie za grosz poczucia humoru. To smutna opowieść o ludzkich losach i codziennym życiu,które nie jest tym z bajek i opowiadanek na dobranoc.

Punktem zwotnym tej powieści jest pożar,który wybucha w markecie. Tragedia jest końcem,ale i początkiem czegoś wielkiego. Dla jednych to będą dobre zmiany,ale dla innych tragiczne w skutkach.

Sabina to jedna z trzech głównych bohaterek. Od lat opiekuje się samotnie niedołężnym ojcem ,z którym nie ma dobrych relacji. Wątek Sabiny jest bolesny, jest dołujący i przygnębiający. Emocje,które towarzyszą nam,gdy poznajemy bliżej stosunki ojca z córką są skrajne. Możemy poczuć współczucie,ale za chwilę jesteśmy wściekli i źli na to co spotyka tę kobietę. Ile może wziąć na siebie jedna osoba? Jak długo człowiek w pojedynkę może znosić okropieństwa ? Gdzie jest granica między byciem córką ,a byciem sobą? Ile jesteśmy w stanie poświęcić dla bliskich? Pani Karolina ukazała nam drugą stronę medalu. Nic nie jest pięknie,nic nie jest kolorowe,a życie z bliskim to nie sielanka. I to był pierwszy moment kiedy doceniłam pisarkę. Nie da się polubić książki kiedy wszystko jest kolorowe,cukierkowe i dobrze się kończy, prawda?

Bronisława to zdecydowanie moja ulubiona postać,aczkolwiek nie musicie jej polubić. Ta siedemdziesięcioletnia starsza pani. Ledwo wiążę koniec z końcem, utrzymując siebie i syna w średnim wieku. Jerzyk to prawie pięćdziesięcioletni mężczyzna,który żeruje na matce. Jest alkocholikiem i nieudacznikiem. To bohater,który jest toksyczny i wzbudza w czytelniku odrazę. Ale może warto spróbować znaleźć odrobinę zrozumienia dla tego człowieka? Może warto przeanalizować motywy działania Bronisławy? Spróbować zrozumieć ile matka jest w stanie wycierpieć dla swojego dziecka? Dać szansę tej dwójce i postawić się na ich miejscu ,a wtedy odpowiedzieć sobie na pytanie ...

Gdzie jest granica?

Sonia to ostatnia główna bohaterka tej opowieści. Elegancka kobieta w średnim wieku. Żona i matka nastoletniej Oleńki. Na pierwszy rzut oka jej życie wydaje się rajem! Idealny dom,idealny mąż,idealna córka. Tylko trzeba pamiętać o jednym – ideały nie istnieją. Jakie życie wiedzie Sonia w czterech ścianach do których nie mają wstępu oczy sąsiadów? Jakie relacje łączą ją z rodziną? Czy uśmiechnięta twarz w sklepie niedaleko domu to ta sama twarz, którą oglądają mąż i córka?

Losy postaci połączą się w dniu tragicznym dla całej trójki. Poznają się w sali szpitalnej, gdzie trafiają po pożarze w supermarkecie. Każda z innymi problemami, każda z innego świata, każda udająca kogoś kim nie jest.

Ta książka to bardzo ważna rzecz. Ukazuję nam jak bardzo mylimy się co do ludzi. Uświadamia (Choć my to wiemy,to takie książki dają jeszcze bardziej do myślenia),że znamy człowieka tylko tyle ile on chcę,żebyśmy go poznali. Nic ponadto. Każdy z nas jest aktorem we własnym życiu. Gramy rolę przed innymi, a w domu ściągamy maski. Historia o prawdzie,która w oczy kole ,ale trzeba się z nią zmierzyć. Nie da się żyć cały czas w ułudzie i nie odpocząć od aktorstwa. Jak to mówią...

Każdy kiedyś musi ze sceny zejść.

Ta opowieść robi na czytelniku wrażenie swoją prostotą. Swoją codziennością, czystą prawdą i zwyczajnym życiem bez kolorowania, ubarwiania kolorami tęczy i dodawaniem odrobiny ekscytacji tam gdzie jej nie ma.

Motywuję do zadawania sobie pytań i zastanowienia się nad swoim życiem i bliskich nam osób. Ile o nich wiemy? Czy mają jakieś problemy, które ukrywają? Czy my mamy kłopoty o których nie wie nikt? Warto być szczerym chociaż ze sobą ,w końcu od czegoś trzeba zacząć.

Losy Sabiny, Bronki i Soni niosą dla nas kilka wniosków i cennych rad,które warto w  życiu stosować. Ale o tym musicie doczytać sami i sami odnaleźć dobre rzeczy bowiem każdy szuka w życiu czego innego ;)

„Liliowe dziewczyny” Martha Hall Kelly. Kolejna książka o wojnie. Kolejna,którą trzeba przeczytać.

„Liliowe dziewczyny” Martha Hall Kelly

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Gatunek: Historyczna

Liczba stron: 664

O wojnie napisano już wszystko. Miliony książek, które robią na nas wrażenie i szokują nas. Historie, które sprawiają, że nie możemy pogodzić się z faktami i cierpimy po przeczytaniu psychiczne katusze. Są książki, które są fikcją literacką, ale wzorują się na prawdziwych wydarzeniach. I są „Liliowe dziewczyny”, które są faktami i jeśli chcemy tę, książkę przeczytać to, musimy im stawić czoła. Bo możemy być pewni, że nie pozbędziemy się z pamięci historii kobiet połączonych przez koszmar Ravensbrück.

Trzy kobiety, które przeżyły wojnę w zupełnie innych warunkach.

Caroline Ferriday to postać rzeczywista. Współpracownica konsula Francji, bywalczyni nowojorskich salonów, kobieta o wielkiej empatii i ogromnym sercu. Z wielką przykrością stwierdzam, że niedoceniona i zapomniana, a gdyby każdy dał od siebie tyle, co ta kobieta to świat byłby piękniejszy. Po wybuchu wojny jej życie ulega całkowitej zmianie. Podejmuję się ,pomocy francuskim dzieciom ,wysyłając im paczki z żywnością, ubraniami i środkami czystości. Udziela się charytatywnie i dąży do celu, ponieważ jej misją jej pomoc drugiemu człowiekowi. Najważniejszą rzeczą, jaką zrobiła w swoim życiu w mojej opinii ,jest to ,co było później. A to, co było później to istne piekło na ziemi.

Kasia Kuśmierczyk to postać fikcyjna, ale wzorowana na prawdziwym człowieku. Młoda dziewczyna mieszkająca w okupowanej Polsce angażuję się w działania na rzecz podziemia. Czuję się panią świata i prosi o coraz trudniejsze zadania. Z braku ludzi dostaje je i wpada w sidła własnej pewności siebie. Zostaje aresztowana. Nie może sobie wybaczyć, że przez jej nie uwagę zabrano także jej siostrę, matkę, siostrzyczkę przyjaciela i poprowadzono drogą przez mękę. Prosto w ramiona zbrodniarzy.

Herta Oberheuser jest także postacią autentyczną. Jest młodą i ambitną Niemką, która musi znaleźć pracę w tych niepewnych czasach. Decyduję się odpowiedzieć na ogłoszenie w sprawie pracy dla lekarza i zostaje zatrudniona w obozie koncentracyjnym dla kobiet. Przybycie do obozu to jedno, ale zmierzenie się z rzeczywistością to drugie. Herta przyjechała jako spokojna, wrażliwa dziewczyna, a wyjechała jako kto?

Historia wszystkich trzech bohaterek łączy się w pewnym momencie, ale nim do tego dojdzie ,musimy się zmierzyć z co najmniej, kilkuset stronami pełnymi bólu, strachu, upokorzenia, zwyczajów obozowych i walki o lepsze jutro dla innych potrzebujących ludzi. Czytając, ten rodzaj literatury nie będziemy zaskoczeni, jakie mają miejsce w obozach. Nie zdziwi nas traktowanie więźniów i tortury, jakie są im fundowane. Nie zaszokuje nas bród, głód, smród. Nie poczujemy obrzydzenia ,czytając o tyfusie, wszach, szczurach. Nie poczujemy bólu w sercu, gdy kolejna z ofiar będzie padać pod murem i silne ręce zbrodniarza przeciągną ciało wprost na kopiec z ludzkich zwłok. Znamy to wszystko, bo to jest nasza historia i Pani autorka nie napisała nic nowego. To nie ma znaczenia. Im więcej czytamy tej literatury, tym bardziej pamiętamy o wydarzeniach z przeszłości. A jedyną rzeczą, jaką dziś możemy zrobić dla tych ludzi to nie zapomnieć.

Jest w tej książce coś, o czym czytałam tylko zdawkowo. I dzięki „Liliowym dziewczynom” przyjrzałam się bliżej „polskim królikom”. Mam nadzieję, że większość z was wie, o czym mowa. Ja po przeczytaniu książki zasięgnęłam wiedzy z internetu i czuję przerażenie ,smutek i złość. Ogromną złość ,którą muszę przetrawić.

„Polskie króliki” to więźniarki, na których wykonywano eksperymenty medyczne. Obrzydliwe , nieludzkie i bolesne doświadczenia, od których kobiety umierały lub były uszkodzone do końca życia. Wielotygodniowe leżenie w łożku w bólu i cierpieniu, bez dostępu do wody i świeżego powietrza. Gdy czytałam ,historię prosto z sal operacyjnych i pooperacyjnych czułam dyskomfort i odór, o którym pisała autorka. Smród gnijącego, chorego ciała unosił się w książce. Zastanawiacie się, dlaczego króliki? Większość operacji wykonywana była na nogach. Gdy po odleżeniu swojego czasu ofiary zostały wyrzucone ze szpitala ,skakały po obozie na jednej nodze. Były wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju, inne kobiety, które nie zostały ,wybrane do eksperymentów ,traktowały je po królewsku. Tak możliwie, jak dobrze jak jest to do zrobienia w obozie koncentracyjnym.

Z takimi historiami zmierzamy się przez całą pierwszą część książki. Później pojawia się druga część. Autorka podzieliła książkę na czas WOJNY i PO. Gdy się zastanawiam nad tym, która część bolała mnie bardziej ,to nie potrafię odpowiedzieć sobie na, to pytanie. Myślałam, że nie może być nic gorszego niż życie Kasi w obozie ,ale może życie po tym, jak zwracają wolność ,jest jeszcze gorsze?

Muszę wspomnieć ponownie o Caroline, bo to ona jest bohaterką tej historii. Po wojnie postanawia działać na rzecz „polskich królików”. Sprowadza je do siebie, do Stanów Zjednoczonych, by zapewnić im wszechstronną opiekę medyczną i traktować je tak dobrze, jak własne dzieci. Nie ma pojęcia, na co się porywa. Te kobiety nie są tylko skrzywdzone fizycznie. One cierpią psychicznie, a to wydaję się trudniejsze do wyleczenia niż wstawienie zęba lub proteza nogi. Mimo to Caroline jest twardą, dzielną i nastawioną na sukces kobietą. Trzymałam kciuki za nią przez całą książkę!

Nie jest to książka idealna. Jest wiele błędów i powtórzeń. Dialogi nie są porywające. To jest debiutancka powieść autorki,a dla debiutantów miejmy więcej taryfy ulgowej. Być może takie tematy, jakie poruszyła Martha Hall Kelly nie ,są odpowiednie na pierwszą powieść, ponieważ poprzeczka stoi bardzo wysoko. Osobiście doceniam odwagę, jaką miałaby podjąć się zadania. Nie wiało nudą. Autorka włożyła ogrom pracy, by poskładać całą historię spójnie ,logicznie ,mając na uwadze fakty historyczne, których nie brakuje w treści. Gdybym miała znaleźć minus, to wybrałabym słabo opisane emocje. Nie wzruszyłam się. Nie uroniłam łzy. A przy takiej tematyce zdarza mi się to za każdym razem.

Po przemyśleniu cieszę się z tego, bo pochłonęłam całą historię bez rozczulania się i bez strat w moich zapasach chusteczek; ) Przyjęłam ją na chłodno i uzupełniłam wiedzę, która wbiła mnie w ziemię.

Caroline mnie oczarowała. Kasię polubiłam. A jeśli chodzi o Hertę... Myślę, że swoje w życiu już zapłaciła.

Polecam serdecznie, bo takich historii nigdy nie jest za mało w naszym życiu.

"Bez słów" Mia Sheridan . Cukierkowa bajka dla dużych dzieci ;)

Mia Sheridan „Bez słów „

Wydawnictwo: Otwarte

Gatunek: Romans / Obyczajowa 

Liczba stron: 384

Czy lubicie słodkie, ckliwe, absolutnie urocze książki? Jeśli odpowiedź brzmi TAK to od razu wam, mówię sięgnijcie po nią;), Jeśli jednak NIE to po prostu przeczytajcie co inni myślą o takich historiach. Jeśli nie ,jesteście pewni, to spróbuję was przekonać...
Nie ma dla mnie nic lepszego niż oderwanie się od rzeczywistości i zatracenie się w historii miłosnej, która w moim przekonaniu mogłaby się wydarzyć. A bohaterowie po przejściach mogą w nas czytelnikach pobudzić wspomnienia, doświadczenia, obudzić demony, ponieważ ich problemy są spotykane. Nie jest trudno utożsamiać się z nimi, ale mi się nie udało. Ja oddałam się całkowicie ICH historii. I utonęłam...
Bree to dziewczyna, która przeżyła w swoim życiu za dużo. Ma nie wiele ponad dwadzieścia lat i traumę, z którą przyszło jej żyć. Pewnego dnia postanawia spakować siebie i ukochanego psa i wyruszyć w podróż nieznane, by zacząć od nowa. Zmienić otoczenie, ludzi, dom. Jedzie przed siebie, aż trafia do małego miasteczka, gdzie...
Mieszka Archer. Odludek. Dzikus. Niemowa. Takimi przydomkami nazywają chłopaka mieszkańcy. Nie mogę zapomnieć o tym, że bohater jest niezwykle przystojnym i jak to mówią między sobą dziewczyny „najlepszym ciachem” ;) Niestety, jak przystało na odludka Archer jest niedostępny. Mieszka sam w lesie, w pięknym domu, nad jeziorem. Zajmuje się pracą fizyczną (swoją drogą robi piękne rzeczy! Pozwoliłam sobie wyobrazić jego pracę...)
Wiemy, jak bywa w małych mieścinach, prawda? Każdy żyję życiem innych ludzi, ale często historie są oparte tylko na plotkach.
Gdy Bree próbuję, dowiedzieć się czegoś więcej ,o nieznajomym słyszy różne rzeczy, które robią wrażenie. Tylko co z tego jest prawdą, a co nie pokrywa się z rzeczywistością?
Ta książka jest właśnie o tym. O tym jak ludzie nas postrzegają i jak powstają legendy o ludziach innych niż mu sami.
Jestem pewna, że znacie przypadki z życia wzięte, gdy plotki zniszczyły komuś życie. Jeśli nie zniszczyły, to na pewno narobiły problemu.
Bree nie chcę, wierzyć niczemu co,usłyszała,choć wie, że w każdej pogłosce tkwi ziarno prawdy. Postanawia sama poznać Archera i dowiedzieć się, dlaczego tak o nim mówią.
Zdaję sobie sprawę, że też musiał w życiu coś przeżyć,skoro jest inny. Taki sam jak ona.
Ma rację. Przeżycia naszych bohaterów są bardzo dobrze nakreślone.
Książka jest pełna miłości i uniesień erotycznych, ale zaserwowanych nam w bardzo dobrym guście. Delikatne, pełne pasji i emocji akty są częścią tej książki i mogą się podobać fanom gatunku.
Mia Sheridan stworzyła piękną rzecz i to trzeba jej przyznać. Cukierkową historię, która znajdzie rzeszę fanek (a może i fanów;) ), ponieważ takie książki są nam potrzebne. Do zapomnienia o całym bożym świecie. I ja za to cenię ten gatunek, jakim jest romans.
Czy ktoś z was się zapomniał lub skusi się na zapomnienie?

"Istota zła" Luca D'Andrea. Książka obok, której nie sposób przejść obojętnie.

"Istota zła" Luca D'Andrea

Wydawnictwo: W.A.B

Gatunek: Thriller

Liczba stron: 400

Lubicie góry? Z czym kojarzą wam się szczyty, wysokość, przestrzeń i widoki, które zapierają dech w piersi? Ja lubię góry. Lubię też książki, których akcja dzieje się w tej części mapy geograficznej. A dzięki literaturze, jaką dobieram góry ,kojarzą mi się ze śmiercią, zbrodniami, psychopatycznymi mordercami i z „Istotą zła”, ponieważ nie sposób tej książki zapomnieć.
Jeremiasz to główny bohater tej powieści. Filmowiec, który ma dość życia w Nowym Jorku i wraz z żoną i córką przenosi się do Siebenhoch, małej wioski mieszczącej się w górach Południowego Tyrolu. Wszystko go tu fascynuję, żona jest szczęśliwa, ponieważ wróciła w swoje rodzinne strony. Jedynym problemem, jaki dotyka Jeremiasza, jest brak pracy. Podejmuję decyzję o nakręceniu dokumentu dotyczącego ratowników górskich. W swoim zamyśle chciałby ,pokazać czym oni się zajmują, jak ratują ludzkie życie każdego dnia. Osiąga swój cel i pewnego dnia wybiera się z ekipą ratowniczą na akcję w górach. Tam czuję, że żyję. Zachłystuję się powietrzem i wszystkim, co się dookoła niego dzieje. Tam też kończy się jego życie. To normalne życie bez koszmarów, lęków, poczucia winy i Bestii.
Cała ekipa ginie podczas wypadku w górach. Tylko Jeremiasz żyję...
Po tym zdarzeniu nękany atakami paniki Jeremiasz nie potrafi znaleźć sobie miejsca. Szuka i próbuję znaleźć sobie zajęcie, ale wszystko mu przypomina o minionych przeżyciach. Nadchodzi jednak dzień, gdy wszystko się zmienia. A może tylko jemu się tak wydaje?
Natrafia na zagadkę z przeszłości. Historia, o której się nie mówi ,zawładnie umysłem naszego bohatera. Masakra ,tak określona jest tajemnica, o której w miasteczku wszyscy milczą. Słowo proste ,a zwiastujące coś strasznego ...
Historia wąwozu Bletterbach daję szansę Jeremiaszowi na powrót do zdrowia psychicznego. Takie jest jego zdanie. Czuję, że odkrycie tego, co nie wyszło na światło dzienne, wybudzi go z koszmaru, w jakim się znalazł. Niestety, tylko on tak uważa. Żona, teść, przyjaciele, córeczka ,która ,jest dla niego wszystkim ,uważają inaczej. On nie zdrowieje, on popada w obłęd i obsesję.
Książka jest znakomitą, przepełnioną niepokojem, dającą ogromną dawkę dziwnych emocji, niespotykaną i nieoczywistą rzeczą.
Męczy nas i nie daję spokoju, dopóki nie powiemy sobie sześciu liter. KONIEC.
A czym jest sześć liter? Zgadywanki literowe to ulubiona gra Jeremiasza z córką.
Pociągnięty wątek relacji ojciec, córka, syn, teść, mąż, żona także zasługuję na wyjątkowe pokłony. Pięknie pokazana rola ojca w życiu małej dziewczynki. Niezwykła wiedza i inteligencja dziecka zadziwia nas ,powoduje, że się uśmiechamy i mamy ochotę zagrać w tę grę.
Dlatego ja teraz zagram w zgadywankę, ale nie będę was męczyć. Dam wam odpowiedzi, żebyście wiedzieli co, myślę o tej książce.
9 liter. Rewelacja.
11 liter. Zaskoczenie.
8 liter. Niepokój.
Ta książka spodoba się każdemu, kto lubi psychologiczne teksty. O człowieku ,o chorobie, o obłędzie, o traumie. Bardzo dobrze autor zaprezentował nam psychikę Jeremiasza, która ucierpiała w wyniku wypadku. Nie spodziewajmy się pełnego napięcia kryminału ,którego akcja pędzi na łeb, na szyję. Spodziewajmy się leniwej ,acz niepokojącej nasz umysł historii, która absolutnie nami zawładnie.
6 liter. Czekam.
2 litery. Na.
7 liter. Kolejną.
7 liter. Książkę.
Bo jeśli będzie tak dobra, jak debiut to autor ma szansę się stać moim ulubionym ;)

"Ważka" Małgorzata Rogala. Kryminał dla którego warto noc zarwać.

„Ważka” Małgorzata Rogala

Wydawnictwo: Czwarta strona

Gatunek: Kryminał

Liczba stron: 376

„Ważka” to trzeci tom serii książek o perypetiach Agaty i Sławka. Czekałam niecierpliwie na ten kryminał, ponieważ „Dobra matka” kończy się tak, że chciałoby się od razu sięgnąć po kolejną część. Niestety, taki jest minus dobrych książek w kilku tomach, trzeba ćwiczyć cierpliwość. 

Tym razem Agata rozpoczyna śledztwo, będąc jeszcze na zwolnieniu lekarskim. Śledztwo jest tajemnicą i przełożeni nie mają pojęcia, że policjantka zaczyna grzebać w sprawie śmierci swojej koleżanki Leny. Zagadkowa śmierć, która miała miejsce w „Dobrej matce”, nie pozwala Agacie spokojnie spać. Jedynym tropem, który został do sprawdzenia, jest broszka w kształcie ważki i kilka słów Leny przy ostatnim spotkaniu.

W tym samym czasie partner Agaty, Sławek Tomczyk, znany nam z poprzednich części,  prowadzi nowe dochodzenie w sprawie zabójstwa dziennikarza. Znalezione zwłoki jasno pokazują, że to nie była naturalna śmierć. Odszukanie winnego okazuję się jeszcze trudniejsze, bo każdy przesłuchiwany najchętniej odpowiada „należało mu się”, „ktoś w końcu zrobił z nim porządek”. Wszyscy wyglądają na podejrzanych, ponieważ wszyscy najchętniej by dopuścili się tej zbrodni. Ale przecież ktoś musiał to zrobić... 

Wyrachowany dziennikarz, dla którego nie liczy się człowiek, tylko rozgłos, pieniądze i sukces gazety jest wierzchołkiem tej góry lodowej. Jego ulubionym zajęciem jest wywlekanie brudów na łamach swojej gazety. Pisze prawdę. I półprawdę. Nie zwraca uwagi czy ktoś na tym ucierpi.
I dlatego zalazł komuś za skórę.

Nie można zapomnieć w książce Pani Rogali o wątku obyczajowym, który stanowi fundament całej historii. Czym by była ta opowieść, gdyby nie Agata i Sławek? Ta część obfituję w takie wątki i nie ukrywam – może się to podobać. Kreacja bohaterów jest wyrazista i szczerze da się polubić postacie. To nie lada sztuka stworzyć postać wymyśloną i pozwolić czytelnikowi się z nią zaprzyjaźnić ;)
A Agata jest taką bohaterką, do której można by było zadzwonić w środku nocy i powiedzieć „Chyba mam problem...” ;)

Kolejnym ważnym elementem tej książki jest wątek nekrobiżuterii. Zjawisko do tej pory mi nieznane. Ciekawa jestem ilu z nas, słyszało o wisiorku z diamentem z ludzkich lub zwierzęcych prochów. Wątek ten zdecydowanie zrobił na mnie wrażenie, tym bardziej że tak jak wspominałam wcześniej, nie słyszałam o tego rodzaju „świecidełkach”. Przejrzałam internet w poszukiwaniu dodatkowej wiedzy na ten temat. I wiem jedno. Ja zdecydowanie mówię nie tego rodzaju błyskotkom. W „Ważce” nekrobiżuteria odgrywa kluczową rolę i myli tropy zabójcy. 

Trzecia część jest lepsza niż druga. A druga była rewelacyjna. Mam nadzieję, że macie teraz większą ochotę na „Ważkę” Akcja od początku utrzymuje tempo. Wątki zaczynają się łączyć w logiczną całość, a zakończenie całej historii jest zaskoczeniem i wywołuję skrajne emocje. Przez współczucie
i zrozumiane do złości i poczucia niesprawiedliwości.

W kryminale rozwinięte zostaje zagadnienie zemsty, która, jak wiemy, ma różne oblicza.

Bo czy ktoś dał nam prawo do tego, by niszczyć innym życie?

Moim zdaniem o tym jest ta książka. O tym, jakie konsekwencje można ponieść, jeśli wchodzi się buciorami do czyjegoś życia.

„Ważkę” polecam i oczekuję na kolejne części, które, jak zapewnia sama autorka, pojawia się,
w miejmy nadzieję niedługim czasie.